Disney heeft van oudsher problemen met diversiteit, en laatst kwam ik in een gesprek met een vriendin tot de conclusie dat Disney dit met haar laatste films probeert recht te zetten. Denk bijvoorbeeld aan Moana (2016) en Encanto (2021), die vorig jaar December is verschenen op streamingsdienst Disney+. Hoewel Disney dus lijkt te werken aan hun imago met betrekking tot minderheden, en daarbij ook probeert om hun productieteams op te zetten met zo veel mogelijk diversiteit, zat ons nog een figuurlijke doorn in het oog. Ons probleem lag bij de extreem lage mate van diversiteit als het gaat om andere genders en seksualiteit. Waar is de representatie van minderheden uit de LGBTQ+ gemeenschap, en waarom lijkt Disney zo’n probleem te hebben met het verbeelden van relaties die buiten de norm liggen?

Fans maken vaak de grap dat Disney al meerdere “eerste gay personages” heeft gehad, net zoals Hayao Miyazaki, de producer van de Japanse Studio Ghibli-films al meerdere malen zijn “laatste film ooit” heeft gemaakt. En ja, het is waar dat Disney de LGBTQ+-gemeenschap een paar losse flodders heeft gegeven, zoals LeFou in de live-action remake van Beauty and the Beast (2017), en dat ene kussende lesbische koppel aan het einde van de nieuwe Star Wars-trilogie. Maar laten we eerlijk zijn: het loopt niet bepaald storm. Nu kan men zeggen dat China als Disneys grootste afzetmarkt het grootste probleem vormt op dit gebied, vooral gezien het feit dat Disney de kleine stukjes representatie die ze toevoegen aan hun films uit de uiteindelijke Chinese versie van de films haalt om zo het Chinese publiek tevreden te stellen. Dit valt echter plat nadat verscheidene gesprekken met mensen uit China doet blijken dat de moderne Chinese populatie helemaal niet zo’n probleem heeft met het laten zien van wat voor soort diversiteit dan ook. Het lijkt er dus op dat Disney het probleem zelf in stand houdt met China als dekmantel. In werkelijkheid lijkt het erop dat Disney al heel voorzichtig is met de diversiteit die zij wel durft te implementeren. Men moet niet vergeten dat Disney in de eerste instantie een coöperatie is die erop gericht is om geld te verdienen, en met het maken van films met diversiteit loopt Disney een groot conservatief publiek mis. Dit heeft zich al geuit in de controverse rondom het casten van een Halle Bailey als Ariel in de live action versie van The Little Mermaid, en hoewel Disney zich daarmee al op het randje begeeft zijn ze bang verder te gaan dan dit. 

Zelfs diversiteit in huidskleur is nog niet zo lang “gewoon” bij Disney, en veel mensen brachten het probleem aan het licht dat de weinige klassieke Disney films over culturen buiten Europa hun hoofdpersonen vaak veranderden in dieren, of ze zelfs animalistisch lieten gedragen in het geval van Pocahontas, wat voor native Americans weer een heel ander probleem van historische verdraaiing opwierp en nog steeds opwerpt. Deze problemen worden ook aangekaart door Andrew Tejada in zijn artikel “Representation Without Transformation: Can Hollywood Stop Changing Cartoon Characters of Color?” en in het artikel van Brian Anthony Hernandez. Dit is nog maar een klein tipje van de sluier als het gaat om Disney en hoe zij omgaat met representatie van minderheden. Het recente Moana doorbreekt deze cyclus, en Disney heeft voor deze film een team van mensen met Pacific Islander heritage ingesteld om hun cultuur zo authentiek mogelijk weer te geven. Ook voor Encanto zijn (bijna) alle stemacteurs van Colombiaanse afkomst en is er duidelijk research gedaan naar de Colombiaanse cultuur. Het succes van de film brengt echter weer met zich mee dat fans van het klassieke Disney zich kranig verweren tegen deze veranderingen, met argumenten zoals “ach wat maakt mij die diversiteit nou uit, maak gewoon goede films!” of zichzelf zelfs kranig verzetten tegen het kijken van films die minderheden op het scherm laten zien. Zie de afbeelding hieronder bijvoorbeeld: 

Het probleem schuilt zich dus in het feit dat blanke, westerse mensen al hun hele leven op het scherm gerepresenteerd zijn, en de gewoonte die representatie voor deze groep mensen is geworden vormt een “bedreiging” voor deze representatie. Assepoester, Doornroosje, Alice, allemaal blonde, blanke prinsessen en hoofdpersonen die allemaal op “mij” lijken. Dat gevoel wil ieder kind wel hebben, en zo kom ik weer terug op het probleem waar dit stuk mee begonnen is. Voor veel ouders voelt het nog steeds als taboe om hun kinderen aan te leren dat homoseksuele relaties überhaupt bestaan. Het zou hun kinderen “aantasten” of “bekeren” tot homoseksualiteit. Maar een Disney prinses mag wel een passievolle zoen delen met een man die ze net een dag kent en daarna meteen trouwen. Dit leidt ertoe dat LGBTQ+ jeugd representatie gaat zoeken in personages die geen relatie hebben in de canon van een film. Zo is Elsa van Frozen bijvoorbeeld bestempeld als een “lesbisch icoon” en hoopten fans stiekem op hun langverwachte representatie in deel 2 van de populaire franchise. Die bleef, tot verassing van niemand, uit.  

Als een van de grootste producenten van media in deze tijd is Disney langzaam aan het werken naar meer diversiteit, en het lijkt erop dat in hun minder bekeken media, zoals de serie The Owl House op Disney Channel, ze stappen maken met het representeren van LGBTQ+ personages in hun werken. Het is echter nog lang niet genoeg, en het gaat naar alle waarschijnlijkheid nog heel lang duren voordat men zich comfortabel voelt bij de veranderingen die zich langzaam in Disney-werken wurmt. Maar uiteindelijk is het geld wat praat, en als Disney het niet profitabel acht om de LGBTQ+-gemeenschap ook representatie te geven zal het waarschijnlijk niet gebeuren. De tijd zal leren of de maatschappij zich uiteindelijk toleranter zal opstellen richting de gemeenschap, en mijn hoop is dat dit snel gebeurt.

17 Shares:
You May Also Like