Als echte Hamilton-fan kon ik het natuurlijk niet laten om ook de verfilmde versie van Lin-Manuel Miranda’s Broadway-debuut te zien: In The Heights. Ik had expres nog niet naar de musical geluisterd of ook maar iets over de film opgezocht zodat ik zonder verwachtingen de bioscoop in zou lopen.
Het verhaal gaat over een migrantenwijk in “Nueva York”. Het doet een beetje denken aan Volendam, in de zin dat iedereen elkaar kent (en dat iedereen kan zingen). De film volgt verschillende personages en bouwt op naar het moment dat de stroom uitvalt tijdens een hittegolf.
Qua verhaal is het lastig uit te leggen – er gebeurt enorm veel, maar ook weinig. De buurtbewoners maken zich zorgen over geld, gentrificatie en liefdesgedoe. De film schetst een beeld van hoe de Latijns-Amerikaanse en New Yorkse cultuur samenkomen, maar ook clashen – in die zin is het ook wel de moderne opvolger van West Side Story te noemen.
Ieder personage heeft een eigen verhaallijn. Zo heb je de hoofdpersoon, Usnavi, die spaart om het verwoeste café van zijn ouders in de Dominicaanse Republiek weer op te starten. Nina is de trots van de buurt omdat ze is gaan studeren, maar durft niet te vertellen dat ze met haar studie wil stoppen. Daniela wil haar kapperszaak uitbreiden, maar is bang klanten te verliezen. Uiteindelijk komt alles goed, en komt het erop neer dat deze buurt zich als community overal doorheen kan slaan.
De cast is een mooie mix van bekende gezichten van Netflix, Hamilton en de originele broadway cast van de musical. Zo speelt Dascha Polanco ook in Orange is the New Black en Stephanie Beatriz herken je misschien uit Brooklyn 99. Ook was het leuk om Miranda zelf in actie te zien, ook al is het als “Piragua guy”.
Alle nummers zijn op een andere manier in beeld gebracht, en je verveelt je geen seconde. Sommige nummers zijn erg theatraal vormgegeven, met een groot dansensemble en veel wijde shots waarin de spectaculaire choreografieën te zien zijn, terwijl andere nummers dankzij close-ups en special effects meer aanvoelen als videoclips. Vooral de visuele vormgeving van When the Sun Goes Down deed erg denken aan Ariana Grande’s no tears left to cry, wat even wennen was, maar wel goed bij het nummer paste. De vele special effects in 96000 hadden wat mij betreft niet gehoeven – het nummer is al groots en indrukwekkend genoeg.
Wat mijn musicalhart wel echt sneller deed kloppen waren de easter eggs: verwijzingen naar Hamilton. Zo is op een gegeven moment het wachtmuziekje aan de telefoon de melodie van You’ll Be Back. Op die momenten hoorde ik ook wat gegniffel van achterin de bioscoopzaal – ik was niet de enige die het herkende.
Het is een enorm leuke film en verslavende soundtrack, want als je eenmaal naar de vrolijke Latijns-Amerikaanse liedjes hebt geluisterd wil je niks anders meer. Desalniettemin denk ik toch dat musicals gemaakt zijn voor avonden op Broadway en niet voor ochtenden in Pathé de Munt, en dit is niet anders bij In the Heights. Uiteraard kunnen we momenteel niet makkelijk naar het theater, maar tot die tijd is deze film een fijn alternatief.
Bron foto: Flint, H. (2021, 11 juni). In the Heights and the new Golden Age of musicals. BBC. https://www.bbc.com/culture/article/20210610-in-the-heights-and-the-new-golden-age-of-musicals
