Nadat Danny van Tiggele begin 2020 Franse film La Belle Époque (2019) bekeek op aanraden van een bandgenoot, was de titel voor zijn nieuwe muzikale project bepaald. In deze film keert een uitgebluste zestiger terug naar de week waarin hij, 40 jaar eerder, zijn grote liefde ontmoette. Muzikaal gezien keert Van Tiggele zelf ook graag terug naar het verleden. Van huis uit is hij liefhebber van muziek uit de jaren ’60, maar hij luistert eigenlijk naar van alles.
In 2013 studeerde Danny van Tiggele af aan de Herman Brood Academie waar hij met drie klasgenoten de folk-geinspireerde indiepop-band Mister and Mississippi vormde. Tegenwoordig is hij gitarist van de garagerockband TOUSCH en speelt hij basgitaar in de livebands van Nederlandse artiesten als Yorick van Norden, Judy Blank en Blaudzun. Voor zijn eigen belle époque keerde Van Tiggele terug naar de demo’s die hij in de afgelopen jaren had opgenomen. Omdat hij nog geen eigen band om zich heen had, leek het hem leuk verschillende muzikanten te vragen waar hij al eens mee had samengewerkt of waar hij wel platen van in de kast had staan, maar nog nooit mee had samengewerkt.
In de Heirloom studio van Tom Broshuis, die van 2013 tot 2018 met Danny van Tiggele in Mister and Mississippi speelde, namen de twee oud-bandgenoten samen de basis van de meeste nummers op.[1] Nadat gitaar, bas en toetsen waren opgenomen, werden vervolgens zangers gezocht die Van Tiggele bij die specifieke track vond passen. Deze werden uitgenodigd om een tekst en melodie te schrijven, en het lied in te zingen. Zij, en andere bevriende muzikanten, speelden vervolgens ook instrumenten in op de nummers van andere artiesten die aan het project meededen. Sommigen van de artiesten die meewerkten zijn voor de hand liggend: Natousch Gerritsen is de frontvrouw van de band TOUSCH waar Van Tiggele in speelt en via zijn rol als bassist in de band van Yorick van Norden is het lijntje met die zanger ook snel gemaakt. Laatstgenoemde doet waar hij goed in is: Yorick van Norden (geb. 1986) roept in ‘Love’s All That Matters’ muzikale herinneringen aan de jaren ’60 op door in de brug van zijn lied geluidseffecten te verwerken die doen denken aan het Pet Sounds-album van The Beach Boys en door in het refrein op elke tel een slag van een stok met bellen te plaatsen. Het recreëren van het geluid van de popklassiekers uit de midden jaren ‘60 is typerend voor de muziek van Yorick van Norden. In de geest van The Beatles (die al zongen dat “love is all you need”), verkondigt hij in zijn lied dat “love’s all that matters”, wat hij de hele laatste minuut van dit tweeënhalve minuut durende lied herhaalt.
Waar de bijdrage van Yorick van Norden niet veel afwijkt van wat we van hem gewend zijn, laat Natousch Gerritsen een ander geluid horen. Het door haar gezongen ‘The Wait’ klinkt een stuk minder puntig dan de twee singles van haar band, TOUSCH. Het is een van de stevigste nummers op het La Belle Époque-album waar de harde drums en gitaren zijn ingekapseld in een psychedelische productie. Passend bij deze muziek, schreef zij ook een wat dromerigere tekst. De tweede single van TOUSCH getiteld ‘Speedracer II’ is een echt energiek garagerock-nummer. ‘The Wait’ is daar in bijna alles een complete tegenhanger van. Toch sluit de duistere sfeer goed aan bij de andere nummers van de band en zou het niet misstaan in de live-set.
Als bassist bij Yorick van Norden heeft Danny van Tiggele meerdere artiesten leren kennen die nu hun bijdrage aan La Belle Époque, Volume 1 hebben geleverd. Zo is de toetsenist in deze band Paul Bond, op wiens aanstaande debuut-EP Van Tiggele op zijn beurt ook meespeelt. Samen schreven zij het lied ‘Stretched Along the Line’ dat door Paul Bond gezongen wordt. Met dit lied roept Bond een beeld in mij op van een persoon die zoekt naar betekenis en hoop. Zelf verklaarde Bond dat hij zich voor de tekst van het lied voorstelde dat Jezus Christus in de huidige tijd zou verrijzen. In de traditie van de Amerikaanse westkust-songwriters uit de vroege jaren ’70, schept Bond met zijn woorden herkenbare beelden die een bepaalde sfeer oproepen. Op een manier zoals Iron & Wine die ook vaak toepast, maakt Bond deze sfeer tastbaar door herkenbare details uit de natuur en het alledaagse leven in zijn tekst te benoemen. Zo vergelijkt hij het geluid van een startende auto met het gezang van een blauwe lijster. Volgens mij is dat niet hoe je wilt dat het ontstekingssysteem van je automotor klinkt! In een exclusief gesprek met enClave vertelde Paul dat de gitaarsolo in ‘Stretched Along the Line’ door Anne Soldaat wordt gespeeld. Sinds zijn tiende luistert Paul al naar Anne Soldaat en zijn werk met de band Daryll-Ann. Dat hij nu een solo speelt op zijn nummer, vindt Paul heel bijzonder!
Paul Bond en Danny van Tiggele deelden het podium met Soldaat tijdens tribute-shows ter ere van de 50e verjaardag van het Pet Sounds–album van The Beach Boys en van het Woodstock festival. Vanaf 1990 maakte Soldaat onderdeel uit van de alternatieve-rockband Daryll-Ann. De nestor van de alternatieve Nederlandse popmuziek had, tussen het opnemen van zijn vierde solo-album en het produceren van het nieuwe album van Clean Pete, nog wat tijd over om voor La Belle Époque het lied ‘Before the Chills’ in te zingen. Het was de eerste demo die voor dit album werd opgenomen.[2] Leuk om op te merken, is dat dit lied heel anders klinkt dan de nummers op Soldaat zijn nieuwste solo-album Facts & Fears dat door Pablo van de Poel (DeWolff) werd geproduceerd. Desondanks sluit het lied thematisch wel aan bij de nummers van Facts & Fears. Deze laat Anne Soldaat vaak vertrekken vanuit een wat weemoedige songtekst die de inmiddels 56-jarige songwriter verstopt achter vrolijke popmelodieën. Uiteindelijk krijgen de nummers altijd een hoopvolle twist. Dat is ook het geval in ‘Before the Chills’, waar Soldaat zingt dat er van alles om hem heen verandert en zijn plannen in het water vallen, om te besluiten maar het beste van deze veranderingen proberen te maken.
‘Phase Out’ had volgens Van Tiggele en Tom Broshuis de energie van een live performance nodig. Daarom vroegen ze voornoemde Pablo van de Poel (die tijdens de Woodstock-concerten een ode aan Jimi Hendrix bracht) hen te helpen.[3] In Van de Poels Electrosaurus Southern Sound Studio in Utrecht schreven Van Tiggele en Van de Poel het lied samen af. Om het een ongepolijste feel mee te geven werd de band (Kees Schaper op drums, Gerben Bielderman op bas en Tom Broshuis op elektrische gitaar) niet veel tijd gegund om het lied voor te bereiden. Er werd gekozen voor een psychedelisch geluid met lange gitaarsolo op het eind die de DeWolff-gitarist voor zijn rekening nam. In het persbericht van platenlabel V2 Records – dat op 10 september La Belle Époque, Volume 1 uitbracht – vertelde Pablo van de Poel dat het lied gaat over “de controle die wij denken te hebben als mensheid. Eigenlijk levert dat vaak gigantisch veel stress op terwijl veel van deze zaken uiteindelijk tóch wel gebeuren of juist niet, met of zonder onze inmenging. We hebben nou eenmaal niet alles in de hand en dat is maar goed ook.” [3]
Het volgende lied op het album werd door Danny van Tiggele en Judy Blank samen geschreven op de terugrit van het Plato Planet festival in 2018.[4] ‘Anyone’s Favorite Girl’ gaat over gekke situaties die zij allebei hebben meegemaakt met fans. Het lied wordt gezongen vanuit het perspectief van zo’n fan. Dit levert een ongemakkelijk moment op als Judy Blank in de derde en vierde regel zingt: “I know I’m not supposed to, but I dream of you crying sometimes”. Voor het tijdschrift Gitarist namen Van Tiggele en Tom Broshuis vier video’s op in de Gibson Showroom in Amersfoort waarin zij akoestische versies van de nummers van het La Belle Époque-album spelen. In de video van deze Gibson Sessions met Judy Blank legt zij uit: “Wat ik interessant vind is dat fans vaak het idee hebben dat ze een stukje van jou mogen claimen, puur omdat je in de kijker staat.” [5] Judy Blank werd in 2013 bekend door haar deelname aan het tv-programma De beste singer-songwriter van Nederland en haar muziek is het best te omschrijven als americana. In dit genre zijn de songteksten vaak vrij direct en traditioneel. Wanneer Blank er dan voor kiest om een modern begrip als ‘ghosting’ te verwerken in de vijfde zin van het lied (“I’d never ghost you”), levert dat voor mij één van de meest verrassende momenten op het album op!
Met alle muzikanten die tot nu toe zijn beschreven, speelde Danny van Tiggele al meerdere keren samen. Met de volgende vier muzikanten op het album tot dan toe nog niet zo vaak: Kim Janssen (voormalig The Black Atlantic), Blaudzun (hoewel de twee elkaar al jaren kennen, trad Van Tiggele afgelopen april pas voor het eerst op in zijn liveband), Ruben Hein, en Emil Landman. Het lied waar Kim Janssen de tekst voor schreef en zong, ‘Mickey Mouse March’, is een andere favoriet van mij. Uit dit lied spreekt een gevoel van rusteloosheid wat uitmondt in een zoektocht naar verbondenheid. Daartoe haalt hij zelfs het lijflied van de Mickey Mouse Club aan om aan! In ‘Another Day’ roept Blaudzun het beeld op van twee mensen die tijdens een lange reis in de woestenij in een impasse belanden die zij samen moeten zien door te komen. [6] In het tijdschrift Heaven gaf Van Tiggele aan dat Blaudzun de structuur van dit lied wat heeft aangepast en dat zij het lied samen hebben geproduceerd. [7] Hierdoor klinkt ‘Another Day’ het meest van alle nummers op La Belle Époque, Volume 1 als een solo-nummer van de meewerkende artiest en valt het daardoor misschien een beetje uit de toon.
Het lied dat wordt gezongen door Ruben Hein, ‘Memoirs of a Man’, verschilt heel erg van de jazz-geïnspireerde popmuziek die hij normaal gesproken maakt. Dit in tegenstelling tot ‘Our Hearts Are All The Same’ dat samen met Emil Landman werd geschreven. Na een uitstapje naar de elektronische muziek op zijn laatste album, February, keert Landman met dit lied terug naar het meer organische geluid van zijn eerdere albums. Beide nummers zijn ingetogen, moderne singer-songwriterliedjes. De introspectieve songteksten zullen bij de aandachtige luisteraar in de smaak vallen. Waar Ruben Hein zingt over een man die terugkomt uit een donkere periode, heft Emil Landman een glas en trekt de gevoelens van de man uit ‘Memoirs of a Man’ breder door te stellen dat “our hearts are all the same”.
De meest verrassende namen op La Belle Époque, Volume 1 zijn voor mij die van Marrit van Brummelen en Frank Kooijman. Zij vormen samen het hart van de band Bark en komen uit Den Helder, waar Danny van Tiggele zelf ook opgroeide. Tientallen keren speelden zij samen tijdens jamsessies in Café Pimpandoer. Het laatste lied op het album, ‘Calm, But Still in Motion’, werd door Van Tiggele samen met Frank Kooijman geschreven. Danny van Tiggele schreef de muziek, en Frank Kooijnman de tekst. Marrit van Brummelen neemt het grootste deel van de vocalen voor haar rekening. Het is in de kern een traditioneel americana-lied, maar beperkt zich door de moderne productie niet tot slechts dat ene genre. De kernzin van het lied luidt: “Love is like an ocean: calm, but still in motion”. De treffendheid van deze zin weten de jongere songwriters op dit album niet te evenaren en zorgt zodoende opnieuw voor een hoogtepunt op dit zeer diverse album.
Toen de meeste nummers voor La Belle Époque, Volume 1 waren geschreven, kon Danny van Tiggele een goede inschatting maken van wat het album nog miste. Een uptempo song, gedragen door gitaarrifs zou de ontbrekende schakel zijn. Samen met Marien Dorleijn (van de band Moss) schreef hij het nummer ‘Sanity’. Dorleijn is vaak te vinden in creatieve broedplaats Den Dolder, waar Tom Broshuis zijn studio heeft. Zo wisten de drie elkaar gemakkelijk te vinden. ‘Sanity’ was de eerste single van dit samenwerkingsproject en fungeert als een soort check om te kijken of “we allemaal nog oké zijn, of zijn we helemaal gek aan het worden?” [7]
In de composities op La Belle Époque, Volume 1 zijn de invloeden uit de jaren ’60 en ’70 duidelijk aanwezig, maar initiatiefnemer Danny van Tiggele en producer Tom Broshuis verstaan de hedendaagse muziekscene ook dusdanig, dat dit album heel eigentijds klinkt. De inbreng van elke afzonderlijke artiest die heeft bijgedragen aan dit project zorgt ervoor dat het een gevarieerd album is geworden terwijl de productie van Van Tiggele en Broshuis ervoor zorgt dat het één geheel vormt. In mijn tienerjaren leerde ik veel nieuwe artiesten kennen door befaamde samenwerkingsprojecten als The Concert for Bangladesh en The Last Waltz. Misschien zal La Belle Époque over dertig jaar een vergelijkbare rol vervullen voor mensen die geïnteresseerd zijn in de muziekcultuur van de Nederlandse alternatieve popmuziek aan het begin van deze eeuw.
La Belle Époque, Volume 1 is sinds 10 september te koop op vinyl, CD en cassette.
Bronnen
1 “Allstars #6 – La Belle Epoque”, Popronde Daily, 11 juni 2021. https://blog.popronde.nl/blog/allstars-6-la-belle-epoque/153. 21 augustus 2021.
2 GitaristVideo. “Anne Soldaat in de ‘La Belle Époque’ Gibson Sessions”, YouTube, 3 september 2021. https://www.youtube.com/watch?v=xR4zDFf7WQE. 3 september 2021.
3 “La Belle Époque deelt nieuwe single samen met Pablo van de Poel”, V2 Records Benelux, 28 mei 2021. https://www.v2benelux.com/news/la-belle-epoque-deelt-nieuwe-single-samen-met-pablo-van-de-poel-23063. 8 september 2021.
4 3voor12 Utrecht. “DE DAG VAN… Danny van Tiggele”, YouTube, 28 juni 2020. https://www.youtube.com/watch?v=9pJBFNckcQw. 21 augustus 2021.
5 GitaristVideo. “Judy Blank in de ‘La Belle Époque’ Gibson Sessions”, YouTube, 20 augustus 2021. https://youtu.be/9GLPUWszHuc. 3 september 2021.
6 GitaristVideo. “Blaudzun in de ‘La Belle Époque’ Gibson Sessions”, YouTube, 13 augustus 2021. https://youtu.be/IZmO0ctN7mE. 9 september 2021
7 Haerkens, Marcel. “Portret van… muzikant Danny van Tiggele”, Heaven, 10 augustus 2021. pp. 10
8 “La Belle Époque deelt eerste single en video”, V2 Records Benelux, 16 april 2021. https://www.v2benelux.com/news/la-belle-epoque-deelt-eerste-single-en-video-22976. 9 september 2021.
