Het kijken naar “Ik vertrek” is zo verslavend omdat je bij het kijken vaak gemengde gevoelens hebt. Aan de ene kant erger je je aan mensen die bijzonder eigenwijs een nieuw leven willen starten zonder goede voorbereiding. Daardoor krijgen ze vaak voorspelbare tegenslagen te verwerken. Maar aan de andere kant leef je ook weer met ze mee door hun grenzeloze optimisme en doorzettingsvermogen en hoop je dat ze die tegenslagen weer te boven komen.
Minari begint als een aflevering van “ik vertrek” maar dan in de VS. Een Koreaans migrantengezin -man, vrouw, twee kinderen- verhuist naar Arkansas om daar een boerderij te beginnen. Het geld hebben ze gespaard door een aantal jaren in Californië kuikens te seksen. De man heeft het plan Koreaanse groenten te gaan verbouwen om de snelgroeiende groep Aziatische immigranten te bedienen.
Het is vooral het droomidee van de man, die alles geregeld heeft. De teleurstelling van de vrouw is dan ook groot als de boerderij een huis op wielen blijkt te zijn in de middle of nowhere. Omdat ze naast het boerderijwerk een betaalde job moeten aanhouden en hun zoontje een hartkwaal heeft, komt oma over uit Korea om op te passen. Oma is geen brave standaardoma maar nogal eigenzinnig. In het begin botst zij daardoor met haar kleinzoon, die nog in bed plast. Zij pesten elkaar over en weer. Als oma de kleinzoon een smerig Koreaans brouwsel laat drinken tegen het bedplassen, slaat hij terug door in haar drinkbeker te urineren. Langzaam maar zeker ontstaat er toch een mooie band tussen die twee.
De regisseur neemt alle tijd om de verschillende personages neer te zetten. Hierdoor kun je je identificeren met alle personages. Vooral de eigengereide oma en de schattige kleinzoon slepen je mee door het verhaal.
Zoals het hoort bij een “Ik vertrek” zijn er behoorlijk wat tegenslagen te overwinnen: droogte, brand, drinkwatertekort, een afnemer die zich terugtrekt, ziekte van het jongetje enzovoorts. Toch blijft het een feelgood film omdat er flink wat humor in zit en doordat de acteurs werkelijk geweldig spelen. Vooral de oma (Oscar voor de beste bijrol) en het jongetje, maar ook de vader en de moeder spelen geweldig. De prachtige muziek van Emile Mosseri helpt ook.
De film is gebaseerd op eigen ervaringen van de regisseur. Zijn ouders ontvluchtten de militaire dictatuur in Zuid-Korea in de jaren zeventig om in de VS een beter leven op te bouwen. Bij het najagen van the american dream lopen migranten aan tegen verschillen tussen hun oude cultuur en de nieuwe cultuur die ze zich willen eigen maken. Door drie generaties naast elkaar te zetten wordt dat op een begrijpelijke manier getoond.
De oma en haar kleinzoon planten samen Minari, een soort Japanse peterselie, die erg veerkrachtig is. Een symbool voor de familie die het niet gemakkelijk heeft maar toch telkens weer overeind krabbelt. Als de plant blijkt aan te slaan geeft dat hoop voor de toekomst.
Huub Bexkens
________________________________________________________________________________________
Filmhuis PX dinsdag 29 maart a.s. zaal open 19:30 aanvang 20:00
