Presque (bijna) is een film die je regelmatig laat lachen om de situaties waarin de gehandicapte Igor verzeild raakt. Igor (Alexandre Jollien) heeft beperkte motorische vaardigheden, veroorzaakt door zuurstofgebrek bij zijn geboorte. Daardoor rijdt hij op een driewieler waarmee hij biologische groenten bezorgt. Desondanks blijft hij een rasoptimist, die het leven positief bekijkt. Het bestuderen van de werken van een groot aantal filosofen zoals Nietzsche, Descartes en Spinoza helpt hem daarbij. Igor is wel een eenzame jongen, hij heeft niet veel vrienden of een relatie. Als hij aangereden wordt door een onoplettende begrafenisondernemer, is hij bijzonder verguld met de aandacht die hij dan krijgt. Hij wordt door hem met zijn lichte verwondingen naar het ziekenhuis gebracht en verder op weg geholpen. Om hem daarvoor te bedanken, brengt hij een bezoek op zijn werk. “Ontmoet ik voor het eerst een begrafenisondernemer en ik ben niet eens dood!”
De begrafenisondernemer Louis (Bernard Campan) is single, gescheiden, geen kinderen en leeft voor zijn werk. Hij heeft natuurlijk geen tijd voor Igor want hij moet een lijk van Lausanne naar Montpellier brengen. Onderweg ontdekt hij dat Igor zich verstopt heeft in de lijkwagen. Noodgedwongen neemt hij hem mee. Uiteraard groeien de twee hoofdpersonen onderweg naar elkaar toe, en zoals het hoort in een roadmovie, gebeurt er onderweg van alles. Ze pikken een achtergelaten liftster op en komen door haar terecht in een vrijgezellenparty. De reis wordt begeleid met filosofische opmerkingen van Igor (“Als ik er ben is de dood er niet, en als de dood er is ben ik er niet.”)
Als de reis ten einde is en het lijk is afgeleverd, blijken Igor en Louis uiteraard naar elkaar toe gegroeid te zijn. De film doet nogal denken aan Intouchable, maar is iets luchtiger. De boodschap is dat iemand die lichamelijk gehandicapt is, geestelijk heel erg bij de tijd kan zijn. In de film wordt de meeste aandacht dan ook opgeëist door Igor met zijn aanstekelijke vrolijkheid. Hij noemt zichzelf “bijna (presque) normaal”. Alexandre Jollien is in werkelijkheid ook gehandicapt en dat helpt wel om de film geloofwaardig te maken. Hij heeft filosofie gestudeerd en dat verklaart ongetwijfeld de vele vaak ter zake doende quotes.
Een leuke film, af en toe voorspelbaar, maar zeer aangenaam om te bekijken.
___________________________________________________________________________________________________
Filmhuis PX : woensdag 29 maart 2023
