Met mijn voorliefde voor horror en horrorgames zijn er weinig spellen die mij nog echt angst inboezemen. Toch kreeg ik licht de rillingen toen ik een paar maanden geleden voor het eerst Subnautica speelde. Subnautica, zoals de naam misschien al verraad, is een spel waarin je de meeste tijd onder water doorbrengt. Nadat het karakter dat je speelt strandt op een waterplaneet is het aan de speler om de benodigde materialen te vinden zodat er een nieuw vervoermiddel naar de aarde kan worden gebouwd.

Het spel begint tam, maar begint al vrij snel trekjes van een horrorspel te vertonen. Met het verkennen van de wateren van planeet 4546B werd dit gevoel steeds sterker. Door de desoriënterende leegte van het water was het moeilijk om de weg terug te vinden naar de basis, die spelers zelf moeten bouwen op een plaats die ze zelf mogen uitkiezen. Als je net als mij een aversie hebt voor de dieptes en afgronden van de oceaan, wat ook wel Thalassofobie genoemd wordt, dan zul je tijdens het spelen van deze videogame merken dat je de basis eigenlijk het liefste niet wil verlaten. Deze angst voor de oceaan steekt zich bij mij al de kop op als ik de bodem van de zee niet meer kan zien, en in een game over de oceaan zal het je misschien opvallen dat dit het spelen van het spel nogal bemoeilijkt. Daarbij komt ook nog dat elke omgeving in het spel haar eigen set aan zeedieren heeft, die groter en gevaarlijker worden hoe dieper je karakter gaat. De meer geavanceerde materialen die nodig zijn om je schip te herbouwen zijn te vinden in deze dieptes, en de paar keer dat ik geprobeerd heb de dieptes te trotseren schrok ik van de geluiden van de diepzeemonsters of zorgde zo’n zelfde zeemonster voor een game over. Een van de zeemonsters die spelers, mijzelf incluis, het meeste angst inboezemt is de Ghost Leviathan, een zeedier met een transparante bovenlaag die het gespierde lichaam van de Leviathan omhult. Omdat dit zeemonster geen voorkeur heeft aan leefgebied, kan het overal worden gespot, en de snelheid waarmee het dier aanvalt geeft spelers die weinig ‘health’ meer over hebben weinig kans om te ontsnappen. Met een aanvalskracht van 85 zijn er niet veel spelers die een directe confrontatie met de Ghost Leviathan overleven. Naast de Ghost Leviathan zijn er nog vele andere Leviathans die het leven van de spelers zuur maakt, maar het design van de Ghost Leviathan is het meest memorabel van alle karakter modellen.

Ik heb Subnautica nog steeds niet uitgespeeld tijdens het schrijven van deze review, maar de lol van dit spel zit hem wat mij betreft niet in het uitspelen. Eerlijk gezegd is het ontdekken van nieuwe omgevingen en soorten zeedieren waar het spel om draait, en hoewel ik het nog steeds niet aandurf om echt de diepte in te gaan, haal ik ontzettend veel plezier uit het duiken aan de relatieve oppervlakte en de goede game- en sound design die bij dit spel komt kijken. De geluiden van de dieren lijken 100% echt, en omdat het spel zich afspeelt op een andere planeet hadden de developers nogal wat vrijheden wat de fauna betreft. Vooral in de diepe oceaan zijn zeedieren die “Leviathans” heten te vinden, maar opmerkelijke dieren zijn ook te vinden in wat minder diepe wateren. Ook hier beleef ik veel plezier aan, en het scannen van de dieren met je scanner levert allerlei informatie over de beesten op. 

Hoewel ik het spel dus nog niet uitgespeeld heb, valt het spel zeker aan te raden. Zeker nu de tweede game in de serie, Subnautica: Below Zero, in de betafase zit is er weer volledig nieuwe hype voor deze videogame. Ik klaag in ieder geval niet, en zal zeker proberen om de ijzige wateren van Below Zero te trotseren.

0 Shares:
You May Also Like