Na Hamilton en In the Heights zijn we voorlopig nog niet af van Lin-Manuel Miranda. Niet alleen co-componeerde hij voor Disneyfilm Encanto, ook regisseerde hij een nieuwe musical voor Netflix: Tick, Tick, Boom! is een musicalfilm over een musical over een musical. Hoe dat in elkaar steekt en wat ik er als Hamilfan van vindt, lees je hier.
Net als Hamilton is Tick, Tick, Boom! een biografisch stuk over een man met een droom. Jonathan Larson heeft echt bestaan en is de schrijver van het beroemde stuk RENT. Als zijn dertigste verjaardag nadert begint hij zich zorgen te maken, want hij werkt al acht jaar aan een musical en is nog steeds niet doorgebroken. Eindelijk krijgt hij de kans om zijn stuk voor te leggen aan belangrijke producers, maar hij mist nog één nummer. In de week dat hij dat nummer moet schrijven gaat er natuurlijk van alles fout.
De film is eigenlijk een nabootsing van het gelijknamige echt bestaande stuk, waarin Larson van achter een piano zijn verhaal doet. De film wisselt af tussen scènes waarin je hem op het podium ziet, als verteller, en scènes in de ‘echte wereld’ waarin hij een musical probeert te schrijven over het schrijven van een musical. Vandaar: een musicalfilm over een musical, over een musical. Larson is de avond voor de premiere van RENT plots overleden en heeft nooit geweten hoe groot zijn impact op de musicalwereld is geweest, dus door zijn Tick, Tick, Boom! nieuw leven in te blazen brengt Miranda een ode aan Larson.
Waar In the Heights bestond uit een verhaallijn voor ieder individueel personage, is Tick, Tick, Boom! een stuk makkelijker te volgen. Er is één duidelijke hoofdpersoon, en alle bijrollen zijn er om het verhaal van de hoofdpersoon te ondersteunen, en om het hoofdthema van de film te benadrukken: tijd.
Tijd is een terugkerend thema in Miranda’s oeuvre. In Hamilton is de zin “why do you write like you’re running out of time” een muzikaal thema, en in In the Heights wordt afgeteld naar het moment dat de stroom uitvalt. Door titel Tick, Tick, Boom! alleen al wordt gesuggereerd dat tijd een grote rol gaat spelen in de film, en niets is minder waar. Jon voelt enorme tijdsdruk omdat hij voor vrijdag een liedje geschreven moet hebben, maar ook omdat hij al bijna dertig is en nog steeds niet is doorgebroken. Daarbij komt zijn vriendin die voor woensdag moet besluiten of ze een baan in verweggistan gaat aannemen, en een aantal van zijn vrienden die ongeneeslijk ziek zijn en nog maar een paar maanden te leven hebben. Kortom: tijdsdruk waar je U tegen zegt.
Zoals eerder genoemd bestond het stuk dus al, maar het sluit enorm aan op de stukken die we van Lin-Manuel Miranda kennen. Zelf heeft hij ook zeven jaar aan Hamilton gewerkt, waardoor ik denk dat hij zich erg herkende in het verhaal van Larson, wiens musical ook na acht jaar werken in productie ging. Misschien verklaart dit hun gedeelde fascinatie met tijd? Ook de thema’s armoede en verhalen in New York hebben we eerder gezien in Miranda’s stukken, en zo ook in Tick, Tick, Boom!
Qua casting was het een grote verrassing om Andrew Garfield, bekend van Spider-Man, in de hoofdrol te zien. Dat hij kon zingen was nog niet eerder op het witte doek naar voren gekomen, en ik was aangenaam verrast. Het heeft hem anderhalf jaar training gekost om zijn stembanden in vorm te krijgen voor de rol, en ik hoop dat er nog veel meer muzikale rollen voor hem volgen, want hij lijkt ervoor geboren.
Wie wel ervaring in de musicalwereld heeft is Vanessa Hudgens, die de rol van Karessa speelde. We kennen haar natuurlijk allemaal als Gabriella uit High School Musical, en het was even moeilijk om haar stem los te koppelen van de cheesy Disneyliedjes, maar doordat ze hele volwassen nummers heeft gekregen is haar stemgeluid alsnog te waarderen. Juist voor het duet Therapy is haar stem perfect: een oppeppende, popperige parodie op relatietherapie.
Inmiddels is de originele Hamilton-cast voor Lin-Manuel Miranda wat Johnny Depp is voor Tim Burton: hij maakt geen film zonder. Zo krijgen Phillipa Soo en Renee Elise Goldsberry (Eliza en Angelica in Hamilton) een bijrolletje in het nummer Sunday, samen met een legio aan andere Broadway-sterren, die allemaal een link hebben naar Miranda of Larson. Verder lijkt het net alsof de ijsverkoper uit In the Heights een carriereswitch heeft gemaakt: wederom maakt Miranda zelf een spaanssprekende cameo, ditmaals als kok in de diner waar Jon werkt.
Ik heb enorm van de film genoten, alhoewel ik sommige stukjes wel wat té musical waren. In het nummer No More zit behoorlijk wat overbodige choreografie, en soms voelde de mimiek van de acteurs meer alsof het thuis hoorde op een podium – groots en overdreven, zodat de emotie ook bij de achterste rij aankomt, terwijl dat op Netflix echt niet nodig is. Ook zaten er, net als in In the Heights, een aantal special effects in – zo veranderde de vloer van het zwembad in Swimming ineens in bladmuziek. Echter had het wel degelijk toegevoegde waarde, waar het bij In the Heights soms nog te veel op een videoclip leek.
Tick, Tick, Boom! is het soort film dat je meermaals kunt kijken, want je blijft easter eggs en hints naar de ‘echte’ Larson en zijn werk ontdekken. Het is een film die op zichzelf staand al goed is, en de ‘based on a true story’ factor versterkt dat alleen maar. Kortom: ga kijken, voordat het te laat is. Of voordat Lin-Manuel Miranda er nog een film uit pompt. Je weet het maar nooit met die man.
