Op vrijdag 17 juli bezocht ik in de grote zaal van Paradiso na bijna anderhalf jaar thuiszitten het concert van de Rotterdamse zangeres Naaz. Het was zeker wennen om in een zaal te zitten met zo’n 250 mensen om je heen, maar Naaz zorgde ervoor dat het voelde als een warme ‘welkom terug’-knuffel. Dit was namelijk niet zomaar een concert, maar zoals Naaz het zelf omschreef op haar twitter voelde het voor haar ‘meer alsof we gewoon weer gezellig samenkomen en alsof iedereen mijn vriend is. Echt een mega safe en warm gevoel.’
En veilig en vertrouwd voelde het ook zeker. Al wachtend in de rij zag ik allerlei bekende gezichten van vrienden die ik voor de pandemie eerder heb leren kennen bij verschillende concerten, waarvan ik sommige zelfs al twee jaar niet meer gezien had. Daarnaast waren er zitplaatsen in de zaal, waardoor je niet gelijk in de beangstigende mensenmenigte werd gegooid zoals het gewoonlijk gaat bij concerten, wat na het wennen aan de anderhalvemetersamenleving voor velen een rustgevend gevoel gaf.
Zeker als je je beter wilt voelen in moeilijke tijden zoals deze is er eigenlijk geen betere artiest dan Naaz om live te zien. Krachtig en sterk zijn, overwinningen, (zelf)liefde en trots staan centraal in haar muziek. Tijdens het concert maakte ze dit nog extra duidelijk door ons telkens erop te wijzen hoe alles goed zal komen en hoe krachtig wij allemaal zijn. Wat mij opvalt is dat Naaz altijd haar best doet om haar fans in de ogen te kijken wanneer ze op het podium staat, wat ervoor zorgt dat je je werkelijk gezien en gehoord voelt. Zo danst ze blootsvoets over het podium met een pride vlag in haar hand terwijl ze zingt over het houden van allerlei soorten liefdes en dwingt ze het publiek om de woorden ‘I am so proud of me’ op hun hardste mee te zingen.
Een verassende toevoeging aan dit concert waren de nieuwe nummers van Naaz haar opkomende album die ze voor het eerst aan het publiek liet horen. Een van mijn persoonlijke favorieten was het nummer waarin ze de tekst ‘If bad men can walk, then why do I have to run?’ zong. Toevoegend aan deze krachtige woorden gaf ze een speech over het beklemmende gevoel dat omgaan met trauma met zich meebrengt. Deze nieuwe liedjes laten de groei van Naaz als mens duidelijk zien. Zo zingt ze over haar man waarmee ze vorig jaar is getrouwd en haar groeiende familie bestaand uit haar huisdieren. Maar ook haar ontspannen houding op het podium en nieuwe korte kapsel benadrukken dat ze zelfverzekerder in het leven staat dan de jonge Naaz die 3 jaar eerder voor het eerst in de grote zaal van Paradiso optrad.
“Het voelt alsof er licht door mijn aderen stroomt” waren de woorden die Jetske, een van mijn beste vriendinnen, tegen mij zei terwijl we na het concert in de Amsterdamse metro richting huis reden. Een betere omschrijving is er eigenlijk niet voor het warme en lichte gevoel dat ik die avond, na bijna anderhalf jaar zonder concerten, voelde. Het klinkt misschien allemaal een beetje zoetsappig, maar die avond heeft mij nieuwe hoop gegeven voor het leven na de pandemie en kijk ik smachtend uit naar de tijd waarin iedereen weer samen mag dansen en zingen zonder enige zorgen.
