Paolo Cognetti heeft met “De acht bergen” de levenslange vriendschap tussen twee mannen op een indringende wijze beschreven. Het deels autobiografische boek is een geweldige bestseller geworden. Hij heeft ook meegeschreven aan het scenario van de film. Het verhaal wordt net als in het boek rustig en traag opgebouwd. De sfeer die de bergen uitstralen wordt daardoor uitstekend getroffen. Bruno en Pietro leren elkaar kennen in hun jeugd als Pietro met zijn ouders de vakanties doorbrengt in het dorp waar Bruno opgroeit. Zij beleven samen avonturen in een natuurlijke omgeving die woest is en waar weinig andere mensen in voorkomen. De vader van Pietro, die pas opleeft als hij in de bergen kan dwalen, neemt de twee af en toe mee op lange bergwandelingen. Na de vakantie gaat Pietro telkens terug naar Turijn waar hij en zijn ouders ongelukkig zijn in het drukke stadse leven. Bruno blijft achter in het dorp waar hij opgroeit bij zijn oom en tante. Beide jongens hebben een moeizame relatie met hun vaders.
In de puberteit breekt Pietro met zijn vader en komt daardoor jaren niet meer in het bergdorp. Pas 15 jaar later, na het overlijden van zijn vader, keert Pietro terug omdat hij van hem een afgelegen stuk land blijkt te hebben geërfd. Bruno en Pietro besluiten om de berghut te bouwen waar al een begin mee is gemaakt. Wat begon als een vakantievriendschap wordt door de gezamenlijke inspanningen verdiept. Pietro ontdekt ook dat zijn vader op de vakanties, waar hij niet bij was, lange bergwandelingen maakte met Bruno. Alsof Bruno de zoon was die niet wilde meekomen.
Bruno en Pietro zijn beiden op zoek naar zichzelf. Bruno wil dat vinden in een bestaan op de berg. Hij daalt bijna nooit af naar beneden. Pietro zoekt overal elders in de wereld. Hij maakt verre reizen, met name in de Himalaya. In Nepal leert een oude man hem dat de wereld bestaat uit de hoge berg Sumeru met daaromheen acht bergen en acht zeeën. “Wie zal het meest geleerd hebben, degene die de hoge berg beklimt of degene die de acht zeeën en bergen heeft bezocht?”
De film is prachtig. Je zou verwachten dat de hoofdrolspelers verdwijnen in het schitterende Alpenlandschap, maar door de bijna documentaire-achtige manier van filmen blijf je toch heel dicht bij Bruno en Pietro. De film houdt daardoor een intiem karakter. De muziek van Daniel Norgren, een Zweedse singer-songwriter, levert een geweldige bijdrage aan een intense kijkervaring.
___________________________________________________________________________________________________
Filmhuis PX : woensdag 31 mei 2023
